Dlaczego ludzie nie szanują tego co mają?

Ostatnio naszła mnie refleksja... Jak można nie szanować swoich rzeczy? Na przykładzie kucyków: ja mam swoje kucyki G2 zakupione jeszcze w latach 90. Bawiłam się nimi na prawdę intensywnie. Iga niejednokrotnie bawiła się ze mną, i może potwierdzić, że te kucyki wiele przeszły. I zabawę na podwórku, i w domu i kąpiele w wannie... No i wyglądają dalej jak nowe. A na pewno każdy z was może powiedzieć, że do jego kolekcji trafiły kucyki po naprawdę ogromnych przejściach.

Dlaczego tak się dzieje? Nie mówię, żeby od razu dziecko trzymało zabawkę w gablocie bo nie takie jest jej przeznaczenie, ale na Bora Liściastego! To co czasem zdarzało mi się zobaczyć przechodziło moje pojęcie.

Sami zobaczcie co się zdarzało mi zobaczyć:

A to dla porównania kucyki z mojej wczesnej kolekcji:

Wrzuciłam stare fotki ale chciałam pokazać, co mam na myśli. Strasznie mnie boli, że ludzie tak źle traktują swoje rzeczy. Ja bym tak nie umiała. Kiedyś myślałam, że zabawki czują (Toy Story!!!) i miałam wyrzuty sumienia, jeśli mało się nimi zajmowałam. Oczywiście ten problem nie dotyczy tylko G2, ale każdej serii jaką miałam. Nie zliczę ile kucyków G1 miało poobcinane włosy, albo były tak brudne, że ten brud wżarł się w winylowe ciałko. Jestem ciekawa waszych spostrzeżeń w tym temacie, macie podobne odczucia?